Na een aantal jaar als gezin van vier, besloten wij er nog één keer voor te gaan. Nog één keer zwanger, nog één keer bevallen, nog één keer zo’n piepklein baby’tje in onze armen, een samensmelting van ons samen…

 

En dit moment wilde ik graag mooi vast laten leggen. Over wie dat zou moeten doen, bestond geen twijfel. Jaren geleden had Martijn (de man van Jay) onze eerste zwangerschap prachtig vastgelegd. Sindsdien had ik ook de fotografie van Jay gevolgd. Ze kwam voor een intake, liet indrukwekkende, discrete foto’s zien en babbelde er vrolijk op los. Het werd een gezellige avond en ook Alain vond het niet langer een bezwaar dat er iemand aanwezig zou zijn bij de bevalling.

In de weken voor de uitgerekende datum liet Jay zo nu en dan iets van zich horen: ‘Hoe gaat het? Voel je je nog goed? Zijn er al voorweeën? Ik zal alles klaar zetten. Bel meteen! Liever een keer te vroeg dan dat je te laat bent.’ Die laatste opmerking was geen overbodige: onze meisjes waren allebei met 38 weken vlot geboren.

En toen diende het moment zich, later dan verwacht, eindelijk aan: met bijna 40 weken. Om half 5 ‘s nachts belde Alain de kraamverzorgster, de verloskundige en Jay. Jay reageerde het meest helder van allemaal en stond in no-time, als eerst, op de stoep. De meisjes lagen lekker te slapen. Ik lag in bed en Alain was bezig met het vullen van het bevalbad. Het bad dat ik de dag ervoor tóch maar besteld had en we dus nog geen 12 uur in huis hadden.
De verloskundige en kraamverzorgster druppelde ook binnen en vertrokken al vlug weer naar beneden. Ik had gevraagd om een hands-off bevalling. In alle rust ving ik de weeën op. Jay bewoog zich op de achtergrond. Af en toe vroeg ze Alain om iets meer licht, maar als ik aangaf iets niet fijn te vinden, gebeurde het niet. Zo hadden we het afgesproken en zo gebeurde het ook. Heel prettig.

Een uurtje later stapte ik het bad in en enkele momenten later werden de meisjes wakker. Ze hadden direct in de gaten dat de baby onderweg was. Ze kwamen even kijken en kusjes uitdelen. Zo bijzonder dat ze er bij waren. Dit zijn dan misschien ook wel de foto’s die ik het meest koester: de warrige slaaphaartjes, kreukelige pyjamaatjes, oogjes vol verwachting,… Een slaapkamer vol liefde.

De lieve kraamverzorgster smeerde beneden een boterhammetje voor ze, terwijl wij ons boven richtten op het laatste stukje van de bevalling. Ik had inmiddels het idee dat ik persweeën aan het wegzuchten was en vroeg de verloskundige dit even te controleren. Haar bevestiging voelde fijn, want dit vind ik toch echt wel het pittigste moment van bevallen: de overgang van ontsluitingsweeën naar persweeën. Op enkele foto’s is dit ook terug te zien, wat ik vrij confronterend vond om te zien, maar ook gewoon onderdeel uitmaakt van ons bevallingsverhaal.

 

Ik zette de knop in m’n hoofd om en hield mezelf voor dat ik de baby bijna in m’n armen zou hebben. Na enkele persweeën was daar het moment. Ingewikkeld in de laaange navelstreng gleed, om 7 uur, de baby van het ene warme badje het andere warme badje in. We bevrijdden hem uit de navelstreng en ik haalde hem rustig naar ons toe. Dichtbij draaide ik hem langzaam met zijn gezichtje naar boven, waar we even goed naar hem keken. Daar was hij, onze zoon! Onze lieve, kleine Noé. Samen legden we hem op mijn borst en kwam de ontlading. Zo prachtig om terug te zien op de foto! Alleen al deze foto was de aanwezigheid van Jay meer dan waard. Een paar minuutjes later haalde Alain de meisjes naar boven voor de ontmoeting met hun broertje. De liefdevolle blik in hun ogen, hun trots, onze trots, en de rimpelige baby. Wat een groot geluk, wat een rijkdom. En dat zo prachtig vastgelegd.

Direct dezelfde dag kregen we al een aantal foto’s toegestuurd en twee weken later bekeken we samen met Jay de rest. Zo leuk om haar enthousiasme te ervaren en lieve complimenten te ontvangen. Tijdens het bekijken van de foto’s kwamen allerlei details weer terug en kon ik ook zien wat er om me heen gebeurd was tijdens deze uurtjes, welke ik met mijn ogen dicht beleefd had. Alains liefdevolle steun en goede zorgen, hoe samen het voelde, de meisjes die beneden een boterhammetje hadden zitten eten, het tellen van de vingertjes en teentjes, Lulu die plaatjes op de achterkant van het kraamverband telde, Rive die het doorknippen van de navelstreng zo spannend vond, de overweldigende liefde van de grote zussen voor hun kleine broertje terwijl ze hem voor het eerst vasthielden, het respect van de verloskundige voor onze wensen, de rust van de lieve kraamverzorgster,…

​

Een droombevalling die ik iedereen zo gun. In aanwezigheid van de getalenteerde Jay.