Het persoonlijke verhaal van Els

Na een turbulente periode en een stressvolle zwangerschap kwam de ontknoping steeds dichterbij. En na een spoedkeizersnede in 2008 en een geplande keizersnede in 2009, koos ik nu bewust voor een maternal assisted c section. Als alles goed gaat, mag ik dan helpen de baby uit mijn buik te tillen, het kindje mag meteen bij mij liggen, de navelstreng wordt uitgeklopt. Ik hoopte hier vurig op.

En dat wil ik laten vastleggen. Ik dacht meteen aan Jay. De enige die ik bij dit intieme moment wil hebben als fotograaf is Jay. Maar ook als mens.

De dag brak aan, en alhoewel mijn lief Sander gespannen was, was de sfeer heel goed. Jay, “onze” verpleegkundige, Sander en ik, we waren een fijn team.

Toen ik na het zetten van de ruggenprik niet goed werd, en wegviel, mondde de keizersnede van mijn dromen plots uit in een spoedkeizersnede. Ik kom een beetje bij, en merk op dat de operatie al in volle gang is en Sander er nog niet is. Ik vraag naar hem, het is een fijne gedachte dat hij samen met de verpleegkundige en Jay is. Zij zien dat de operatie al bezig is, en weten niet precies wat er aan de hand is.

Vlak voordat Izzy-Mae uit mijn buik gehaald wordt, ben ik ietwat gestabiliseerd en mogen Sander en Jay naar binnen. Jay legt vast hoe Izzy met spoed en grof geweld uit mijn buik gehaald wordt. Met een vacuümpomp en het nodige duw- en trekwerk.

Maar daar is ze dan eindelijk. Onze Izzy! Ik heb alleen wat korte fragmenten meegemaakt van de keizersnede. Waar Jay en ik gingen voor een mooie rapportage van een maternal assisted c section, vullen haar foto’s nu gaten op van momenten die ik niet bewust heb meegemaakt en door de stress ook Sander zijn ontschoten. Misschien maakt juist dat de foto’s nog waardevoller.

Jay. Enorm bedankt. Wij zijn zo blij dat je erbij was. Als mens en als fotograaf.