Een geboortefotograaf kan ik echt iedereen aanraden, die beelden zijn goud waard. Het is niet zomaar een fotoreportage, het is je geboorteverhaal wat verteld wordt in beeldmateriaal. Tenminste: als je zo n goede fotografe hebt als Jay.

 

Tijdens de kennismaking was er gelukkig al meteen een goede klik, ik denk ook dat dit echt heel erg belangrijk is, want je gaat een van de meest mooie en intieme momenten met deze persoon delen. Het contact tijdens de zwangerschap was heel fijn en Jay is zoveel meer dan alleen een fotografe. Ze denkt met je mee en leeft met je mee. Dat gevoel werd dubbel en dwars bevestigd tijdens mijn bevalling.

 

We gingen ruim over de uitgerekende datum en ik hield Jay op de hoogte van mijn ongeduld, spanning, emoties en inspanning van de verloskundigen. Ik was blij toen ik haar na ruim 41 weken eindelijk een berichtje kon sturen dat mijn vliezen gebroken waren. Mijn eerdere bevallingen begonnen met weeën, dus ik kon deze keer totaal niet voorspellen hoe het zou gaan lopen. We zouden contact houden. Pas 24u later begonnen de weeën rond middernacht, en HOE! Meteen met regelmaat en om de 3-5 minuten. Gezien het mijn 4e kindje was, leek het erop dat het erg vlot zou kunnen gaan.

 

De verloskundige en Jay waren er rond 02.00 uur en de weeen bleven vlot elkaar opvolgen, maar ik kon ze met behulp van mijn partner nog goed opvangen. Mijn wens was thuis bevallen in bad. Het bad moest met emmers gevuld worden, want de slang paste helaas niet op onze kraan. Mijn partner rende op en neer van de kraan naar mij, omdat de weeën steeds heftiger werden in mijn onderrug, zonder tegendruk kon ik ze bijna niet opvangen. Lange tijd vorderde de ontsluiting, maar wel langzaam. Ik moest zelfs spugen, omdat mijn lichaam het zo zwaar had, maar ik hield voor ogen dat ik steeds een stap dichterbij ons kindje ontmoeten was. Ik wisselde van locatie en houdingen in huis en in bad, maar de vlotte bevalling bleef uit.

 

Tegen de ochtend begon ik aardig uitgeput te raken en vermoedde de verloskundige een liggingsafwijking. Toucheren, catheteriseren, nog een andere houding, we hebben alles geprobeerd en waar Jay in eerste instantie stilletjes op de achtergrond was voor de mooiste foto s had ze door dat ik haar ook nodig had tijdens de bevalling, bemoedigende woorden en mijn hand vast houden in de ongemakkelijke houding die ik had, het was precies wat ik nodig had op dat moment en dat voelde ze aan.

 

Het leek alsof ik de luxe had van een doula, fotografe, vriendin in een had tijdens mijn bevalling.

 

Toen de zon opkwam en de ontsluiting niet meer vorderde en we ook de onrust en paniek in de ogen van de verloskundige zagen, besloten we alsnog naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig bleven de waardes van de baby allemaal goed. De rit was vreselijk, Jay was er gelukkig al snel na ons. De bevalling werd overgenomen en we moesten afscheid nemen van een fijne verloskundige, maar Jay mocht gelukkig blijven. In het ziekenhuis werd het vermoeden van de verloskundige bevestigd, ons kindje lag verkeerd om "een sterrenkijker". Er werd medicatie gestart om de weeën nog sterker te maken, de gynaecoloog vertelde dat door die hoge druk, kindjes vaak nog goed draaien. Dat laatste stukje was ook nog heftig, maar toen de verlossende woorden "volledige ontsluiting" volgden, kon ik weer in mijn kracht komen en is onze prachtige zoon vlot en helemaal gezond geboren.

 

Heel bijzonder om te zien dat hij ter wereld kwam met "de helm op" de vliezen zaten nog over zijn hoofd tot zijn schouders en dat heeft Jay ook heel mooi vastgelegd.

 

Ook de eerste momenten na de geboorte waren zo waardevol om terug te zien op de foto s. De details, zoals de knoop in de navelstreng, de placenta, het eerste moment bij papa etc... Ik koester de beelden en de herinnering voor de rest van mijn leven en Jay zal altijd een bijzonder plekje in ons hart behouden. Kan geen toeval zijn dat onze zoon de naam Jayms gekregen heeft